Aan het werk in het atelier
Hoe ga je te werk?
Ik ga eerst op onderzoek uit. Onderzoek naar het onderwerp, onderzoek naar mensen die eventueel geschikt zouden zijn, onderzoek naar organisaties die bij het onderwerp betrokken kunnen zijn. Daar ben ik meestal al een maand of zes mee bezig. Vervolgens moet ik fondsen werven. Daarvoor moet ik een plan van a tot z uitgeschreven hebben. Hoe ziet het eruit? Wat wil je bereiken? Welke doelgroep wil je bereiken? Hoe ga je het vertonen? En vaak ook al hoeveel kijkers je verwacht. Het komt eigenlijk neer op de vraag: waarom moet deze film gemaakt worden? Je moet een duidelijk drijfveer hebben, als je aankomt met een kladje met een idee ga je geen geld krijgen van fondsen. Als ik eenmaal ga draaien ga ik vrij spontaan te werk. Soms krijg je ook juweeltjes waarvan je van te voren nooit had kunnen bedenken dat je ze tegen zou komen. In Voor de Stilte zingt Henk, die stervende is, een zelfgeschreven lied over zijn leven voor familie en vrienden. Dat regisseer je niet. Daar was ik bij, als buitenstaander met een camera èn een brok in mijn keel. Dat maakt dat documentaires iets kunnen raken wat bij fictie een stuk moeilijker is. Zoals John Lennon al zei: “live is what happens while you’re busy making other plans”…
Wat is jouw achtergrond?
Ik heb de kunstacademie in Rotterdam gedaan, de audiovisuele richting. Maar ik heb blijkbaar wel altijd al iets met film willen doen. Naar aanleiding van mijn laatste film kreeg ik een berichtje van een moeder van een vriendje van de basisschool waarin ze zei dat ze het zo leuk vond dat ik mijn droom had waargemaakt. Toen realiseerde ik me eigenlijk pas dat ik als klein jongetje al filmmaker wilde worden.
Wat is je favoriete kunstwerk?
Oh god! Wat een vraag. Er zijn meerdere kunstwerken. Ik ben bijvoorbeeld heel erg onder de indruk van de documentaire The Act of Killing (over het bloedbad in het Indonesië van de jaren zestig, waarin de daders vertellen over het moorden, red.) Wat deze documentaire zo goed maakt is dat je inzicht krijgt in wat mensen tot moorden drijft. Heel bizar, mensen die met het allergrootste plezier vertellen hoe ze iemand hebben laten stikken Dat is heel fascinerend, omdat dat juist gaat over grenzen, en het overschrijden van die grenzen. Het wezenlijke van mensen komt naar voren, daar gaat het over. Als dat gebeurt… daar gaat het over… eigenlijk altijd.
