Een portret van: kunstenaar en videomaker Leonid Babiichouk
Leo in zijn woonatelier in Mariaberg
Wie zijn toch eigenlijk al die kunstenaars die via SAM een atelier hebben? Wat doen ze, wat maken ze en wat drijft ze? In de serie Achter de deur van… belicht SAM de komende tijd een aantal van deze creatieve geesten.
Achter de deur van… Leonid ‘Leo’ Babiichouk (1981) – Kunstenaar – Videomaker
Tekst en foto’s: Rick van der Linden
Op de zolderverdieping van zijn woonatelier werkt Leo Babiichouk aan een videoproject. Een groot raster met gekleurde blokjes vult de twee beeldschermen op zijn bureau. Het zijn stukjes beeld en geluid en het werk vergt geduld, want de fragmenten moeten op een fractie van een seconde nauwkeurig gemonteerd worden. Hoewel het digitale project in eerste instantie tegenstrijdig lijkt met zijn analoge teken- en schilderwerk dat overal in de ruimte hangt, zijn er duidelijke overeenkomsten – het is allemaal minutieus en met toewijding geconstrueerd.
Wie ben je en wat doe je?
Ik ben Leo en ik ben kunstenaar en videomaker. Ik ben ergens in 2008 of 2009 afgestudeerd aan de afdeling Autonoom van de Kunstacademie. De keuze voor deze richting was de meest logische omdat ik zo een mengeling van allerlei kunstdisciplines kon verenigen. In mijn schilderijen, tekeningen en sculpturen bouw ik werelden, vaak surrealistisch en bizar.
Na de academie ben ik me gaan verdiepen in het maken van video’s. Ik zocht naar een manier om mijn creativiteit ook op andere manieren in te zetten en het was een vakgebied waar ik weinig ervaring in had. Ik begon met een simpele camera en van de ene opdracht kwam de ander. Inmiddels werk ik al jaren voor uiteenlopende opdrachtgevers.
Eigen wereld
Tekeningen in potlood en inkt
Hoe ga je te werk?
In mijn vrije werk plan ik nooit wat ik teken of maak. Ik begin vanuit één lijn en daar komt een tweede en een derde lijn bij. Zo verschijnt er een figuur en die krijgt een expressie. In mijn hoofd en op papier ontstaat een verhaal van vormen en lichaamsdelen, personages, een context, en uiteindelijk ontstaat er een eigen wereld. Het beste moment is als mijn eigen werk me verrast. Dat ik bijvoorbeeld begin te lachen om iets dat ik heb gemaakt.
Wat is jouw achtergrond?
Ik zie mijn leven tot nu toe als drie delen. De eerste stap was mijn jeugd in de Sovjet-Unie. Mijn vader was architect en mijn moeder werkte in de IT. Ik was een wildebras, zocht altijd naar avontuur. Na de val van de Sovjet-Unie ben ik met mijn familie naar Duitsland geëmigreerd. Het was de tweede stap en het betekende een heel nieuw leven. Ik was inmiddels tiener en werd serieuzer. In Duitsland heb ik mijn middelbare school afgemaakt en vervolgens was de derde stap mijn verhuizing naar Nederland en het begin van mijn studie op de Kunstacademie. Het idee om kunstenaar te worden kwam pas laat. Ik hield lang alle opties open, maar de behoefte aan creatieve zelfexpressie bleek het grootst.
Menselijk gedrag
Boven een venster hangen sculpturen
Heb je een favoriet kunstwerk of een favoriete kunstenaar?
Toen ik studeerde wilde ik niet naar andere kunstenaars of kunstwerken kijken. Ik wilde ook geen museums bezoeken, hoewel ik soms werd gedwongen om voor een schoolreis naar een kunstinstelling te gaan. Ik had het idee dat ik mijn creativiteit en verbeelding moest beschermen.
Nog steeds beperk ik visuele input, maar ik luister wel veel naar podcasts als ik aan het werk ben. Makers van podcasts gaan vaak de diepte in. Ze nemen de tijd om een onderwerp van alle kanten te belichten, iets dat in de media nauwelijks nog gebeurt.
Wat inspireert je?
Natuur. Biologie. Organismen. Evolutie. Het lichaam. Lichaamsdelen. Mensen. Menselijk gedrag en de manier waarop ze hun wereld vormgeven.
Waar ben je nu mee bezig?
Ik werk aan het opnemen en bewerken van video’s voor verschillende opdrachtgevers. Ik experimenteer daarin met special effects waarin ik delen en fragmenten van video’s met elkaar combineer, een soort digitale collage-achtige techniek. De werken in opdracht en mijn vrije werk zijn duidelijk gescheiden. Als videomaker treed ik vaak naar buiten, maar in mijn autonome werk heb ik juist de behoefte om me af te sluiten. Momenteel richt ik me op maken van sculpturen in de vorm van hoofden, gemaakt uit een mengeling van klei en papier-maché. Ik werk daarbij niet teveel natuurgetrouw en voornamelijk vanuit mijn verbeelding. Ik vind het interessant om af te wijken van de werkelijkheid.
Recentelijk heb ik een opdracht afgerond met grote tekeningen in opdracht voor een Duitse bedrijf. Een uitdagend project, omdat ik vanuit een opdracht vrij werk kon maken.
Innerlijk kompas
Videoproject voor SALLY Dansgezelschap Maastricht
Wat is je droomproject?
Ik zit middenin mijn droomproject, hier in dit woonatelier met het werk dat ik doe. Deze plek is geweldig en geeft me lucht en energie. Er is geen project waar ik naar streef. De verhouding tussen werken in opdracht en vrij werk is ideaal zo.
Wat is je meest belangrijke gereedschap, waar kun je echt niet zonder?
Mijn innerlijk kompas. Anderen zouden het intuïtie noemen maar voor mij voelt het bijna als een fysiek instrument dat richting geeft. In mijn werk is dit kompas onmisbaar. Het laat me zien welke kant ik op moet, zonder duidelijk idee of concept. Ik denk dat ik het begon te ontwikkelen toen ik als kind met klei in de weer ging. Maar ik werd me pas bewust van de waarde toen ik op de Kunstacademie zat en me realiseerde dat ik het in de ontwikkeling van mijn werk kon gebruiken.
minidorp
Schilderij in het trappenhuis
Wat is het beste advies dat je ooit gekregen hebt?
Misschien is het probleem dat ik nooit heb willen luisteren. Ik heb weinig vertrouwen in autoriteit, wellicht door mijn jeugd in de Sovjet-Unie.
Mensen zijn vaak gestrest. Ik probeer niet teveel te analyseren en te plannen, maar gewoon te doen. Ik weet dat het uiteindelijk goedkomt, hoewel ik ook voortdurend in twijfel ben. Het is een vreemde cocktail van onzekerheid en zelfvertrouwen die mij vooruit drijft.
Tot slot, wat betekenen SAM en deze werkruimte voor jou?
Sinds deze winter woon ik in dit woonatelier en het is ongelofelijk wat de uitwerking van je omgeving op je gemoedstoestand kan zijn. Hiervoor voelde ik me opgesloten, alsof ik in een cocon zat. Ik heb nu weer het gevoel dat ik kan ademhalen en dit woonatelier is daar een groot onderdeel van. Ook de wijk draagt daar aan bij. Het is een soort minidorp, een wereld op zich.
Samen met buurtgenoten werk ik aan diverse projecten in Mariaberg en onlangs hebben we van het Elisabeth Strouven Fonds een geldbedrag gewonnen om onder andere een minibibliotheek en een aantal buurtworkshops op te zetten. Ik ben op het punt gekomen dat ik graag iets terug wil geven aan mijn omgeving. Een symbolisch dankjewel.
Kijk voor meer informatie over Leonid Babiichouk op www.madebyleonid.com