Masker op etalagepop

Wat is je favoriete kunstwerk?
De Duitse theatermaker Christoph Marthaler maakt muziektheater waar beeld een belangrijke rol speelt. Hij heeft de gave om het niet bijzondere heel bijzonder maken. Zo regisseerde hij een man die een boterham at en maakte van dat alledaagse en eenvoudige door zijn unieke manier van regie een ontroerende scène.

Wat inspireert je?

De wereld om me heen. Het observeren van mensen in hun dagelijks leven. Mensen die breien, vissen of televisie kijken. Er hoeft niet meteen iets extreems of raars te gebeuren. Het dagelijks leven is vaak al absurd genoeg.

Waar ben je nu mee bezig?

Ik werk aan een project waarbij mobiele telefoons op een andere manier gebruikt worden. Tegenwoordig worden mensen totaal door hun telefoon opgeslokt en daarmee steeds anoniemer. Ik wil met Het Verbond een tocht door de stad organiseren waarbij telefoons worden gebruikt om mensen beter te leren kennen. De route loopt langs voordeuren waar een QR-code is bevestigd. Door het scannen van die code met je telefoon kom je meer te weten over de mensen die achter die deuren leven. Wat doen ze zoal? Wat gaat er in hen om? Wat vinden ze belangrijk? Hoe zijn ze met elkaar verbonden?

Het idee is ontstaan door een gebeurtenis uit mijn eigen leven. Ik woon in een gebouw waar ook veel anonimiteit is. Er woonde een oude man naast me en ik had hem al een tijd niet meer gezien. Toen ik op een morgen de deur opende liepen er politieagenten door de gang. De man bleek al een maand dood in zijn appartement te liggen en niemand had het door. Hoe is dat mogelijk? En draag ik zelf ook niet aan bij aan dat gevoel van anonimiteit?