Nieuw SAM-pand Batterijstraat 48
Batterijstraat nummer 48
Sinds 1 juni is SAM de trotse beheerder van het pand Batterijstraat 48. De locatie, die SAM huurt van de gemeente Maastricht, zal onder een aantal van u bekend zijn omdat hier onlangs, tijdens de renovatie van het stadhuis, burgemeester en wethouders tijdelijk gehuisvest werden. Het pand is een gemeentelijk monument en bestaat uit een groot aantal van elkaar verschillende ruimtes, variërend van voorname ruimtes in neoclassicistische stijl tot “gewone” kantoorruimtes.
In dit pand zijn nu een aantal culturele initiatieven gevestigd, te weten Tout Maastricht, Fashionclash, Docfest, Intro in Situ, De Nederlandse Dansdagen, SOAP en het dansgezelschap van Shephen Shropshire. Kortom, je kunt spreken van een goede aanzet om tot een interdisciplinair productiehuis te komen. Ons lijkt het een heel mooi idee om op deze functie verder voort te borduren en er een levendig productiehuis met mogelijkheden tot kruisbestuiving van te maken!
Er zijn, binnen het pand nog een aantal ruimtes beschikbaar. De ruimtes variëren in grootte en kwaliteit en hiermee ook de prijzen. Gemiddeld bedraagt de kale huur zo’n € 56 per m2/jaar.
Dit is exclusief servicekosten en GWL die meest op basis van voorschotten, jaarlijks verrekend worden. Het serviceniveau (en hiermee de prijs aan servicekosten) ligt, vanwege de invulling, hoger dan in de overige SAM-panden. Zo is er bijvoorbeeld een beheerder die dagelijks het pand opent en sluit en worden de -openbare- ruimtes gepoetst. Ook is er een grote keuken voor algemeen gebruik met vergaderruimte.
Mocht u een initiatief runnen of kennen, waarvan u denkt dat deze binnen dit concept zou kunnen passen, aarzel dan niet en neem contact met ons op via info@sam-ateliers.nl. Wij leiden de geïnteresseerden graag rond.
Er zal toegewezen worden aan sociaal-culturele initiatieven en voorts via de doelstellingen van SAM.
Een portret van: kunstenaar en docent Sandrien Wansink
Sandrien aan het werk in haar atelier (Foto: Bert Janssen)
Wie zijn toch eigenlijk al die kunstenaars die via SAM een atelier hebben? Wat doen ze, wat maken ze en wat drijft ze? In de serie Achter de deur van… belicht SAM de komende tijd een aantal van deze creatieve geesten.
Achter de deur van… Sandrien Wansink (1967) – Kunstenaar – Docent
Tekst en foto’s: Rick van der Linden
Een octopus, flamingo’s, een wolf, een walvis, vogels, een neushoorn; dieren in overvloed in het atelier van Sandrien Wansink. De meeste zijn bescheiden van formaat en in bonte kleuren geglazuurd. Op een van de werktafels staat een hele rits uilen van klei. Het is een project in wording voor een opdrachtgever. Maar niet alle dieren zijn van keramiek. Tussen de werktafels door loopt Ruby, de Spaanse zwerfhond van Sandrien, die het prima naar haar zin lijkt te hebben in het atelier.
Wie ben je en wat doe je?
Mijn naam is Sandrien en ik ben kunstenaar en docent. Of juffie, zoals dat noemen op de vrijeschool waar ik lesgeef. Een aantal maanden geleden ben ik er begonnen als lerares. Door het lerarentekort heb ik de mogelijkheid als zij-instromer een opleiding te volgen en tegelijkertijd les te geven. Ik werkte al eerder als kunstdocent, maar nu ik de verantwoordelijkheid voor een hele klas draag geef ik ook vakken als rekenen en taal.
Ik combineer het werk op school met mijn werk als kunstenaar. Ik maak vrij werk, maar ook in opdracht. Meestal werk ik met keramiek. In het atelier van Fantastikè staat een oven die ik af en toe mag gebruiken. En ik geef keramiekworkshops, waarbij mijn atelier als leslokaal fungeert.
Geen grip
Beeld van flamingo met vrouwelijk figuur
Hoe ga je te werk?
Ik ben afgestudeerd met videowerk. Heb daarna ook veel collages gemaakt en getekend. Pas een paar jaar geleden startte ik met keramiek. Ik begon met een stuk klei en dat voelde meteen natuurlijk, hoewel ik er op de Kunstacademie nooit mee geëxperimenteerd heb. Ik werk heel intuïtief, meestal zonder schets. Een van de meest interessante momenten is het moment dat een werk na het glazuren uit de oven komt. Bij glazuur weet je nooit hoe het er uiteindelijk uit komt te zien. Dat is precies wat me aantrekt in keramiek. Er zijn momenten waar je geen grip op hebt. Dat kan heel frustrerend maar ook heel bijzonder zijn.
Wat is jouw achtergrond?
Ik ben opgegroeid in Heerlen. Na mijn midddelbare school ben ik naar Amsterdam vertrokken. Ik heb daar de Frederik Muller Academie gedaan, waar ik ben afgestudeerd als redacteur. Via omwegen in Utrecht en Den Bosch ben ik uiteindelijk weer in het zuiden terecht gekomen. Hier wonen vrienden en familie en hier voel ik me het meest thuis.
In 2007 heb ik de opleiding Autonoom aan de Kunstacademie afgerond. Deeltijd, want ik werkte ook als secretaresse op de Universiteit Maastricht.
Lichtvoetig
Heb je een favoriet kunstwerk of een favoriete kunstenaar?
Er is geen favoriet, wel een aantal kunstenaars die ik bewonder. De Nederlandse kunstenaar Adriaan Rees bijvoorbeeld. Maar ook Adrian Arleo, die in haar beelden veel met mens- en dierfiguren werkt. De schilder David Hockney vind ik ook erg goed, vooral zijn intense kleurgebruik spreekt me aan. En ik zou graag nog een keer de Tarot-tuin van Niki de Saint Phalle in Italië willen bezoeken.
Wat inspireert je?
Dat verschilt. Ik blader vaak in een boek met foto’s over Afrikaanse volkskunst. Er staan beelden in van personen die kleding en maskers dragen, vaak worden die gebruikt bij ceremonies. De kleuren zijn uitbunding en de sfeer is luchtig.
Humor is belangrijk in mijn werk. Er moet altijd iets van een twist in zitten, dieren met menselijke kenmerken bijvoorbeeld.
Waar ben je nu mee bezig?
Voor de Researchschool CaRe van de Universiteit Maastricht werk ik aan een serie keramieken uilen. Elk jaar wordt aan een promovendus met het beste proefschrift een beeld uitgereikt. Een uil is het symbool van wijsheid, maar uilen zijn ook heel sociale dieren. Het is een mooie opdracht waar ik veel vrijheid in kan vinden. Onlangs zijn een aantal uilen tijdens het bakken in de oven ontploft. Misschien was ik te ongeduldig met drogen, het is de eerste keer dat dit me overkomt.
Bescheiden droom
Dierfiguren komen vaak terug in het werk van Sandrien
Wat is je droomproject?
Ik doe op dit moment mooie dingen. Het lesgeven, de werken in opdracht, het organiseren van workshops, mijn vrije werk. Ik heb niet meer de behoefte om een ultieme droom na het leven. Voorheen had ik dat wel, wilde ik waarschijnlijk meer waardering uit mijn werk halen.
Misschien is er wel een bescheiden droom. Na het afronden van een serie vazen zou ik graag mijn werk op een expositie laten zien.
Wat is je meest belangrijke gereedschap, waar kun je echt niet zonder?
Mijn handen. Zonder mijn handen kan ik niks. Ze zijn echt mijn gereedschap. Ik gebruik soms wel een stokje of een mesje, maar mijn handen doen het echte werk. Vroeger heb ik lang piano gespeeld. Totaal verschillend met het maken van keramiek, maar de beweging van je handen lijkt sterk op elkaar.
Te gepolijst
Uitzicht vanuit het atelier
Wat is het beste advies dat je ooit gekregen hebt?
Een docent op de Kunstacademie had uitspraken als ‘Dit is een artistieke weg die je niet in moet slaan.’ Hij zag wat bij me pastte, vaak voordat ik het door had. Hij zag het wanneer ik te lang op iets was doorgegaan, want dan werd te gepolijst of truttig.
Het is inderdaad belangrijk om op het juiste moment te stoppen. Je werk wordt niet noodzakelijk beter als je langer doorgaat. Ik merk bij mijn cursisten vaak dat ze iets moois willen maken. Maar moet je wel altijd streven naar mooi? Iets moet kloppen, een beeld moet staan.
Tot slot, wat betekenen SAM en deze werkruimte voor jou?
Dit atelier voelt bijna als een verlengde van mijn huis. Ik voel me hier erg op m’n gemak. Tegelijkertijd is het echt een werkplaats. Hier organiseer ik ook workshops. In het begin vond ik dat lastig, mensen uitnodigen in mijn eigen, intieme ruimte, maar nu heb ik er geen problemen meer mee. En eventueel kan ik mijn werk afdekken, als ik nog niet klaar ben om het aan anderen te laten zien.
Kijk voor meer informatie over Sandrien Wansink op www.sandrienwansink.com