Het geduld van Marjan Melkert
Er is geen noorderlicht in haar atelier. Maar dat soort eisen stelt Marjan Melkert ook niet aan haar werkplek. ‘Ik schilder doorgaans altijd bij kunstlicht en ik heb nog nooit iemand horen zeggen dat je dat in de kleuren in mijn schilderijen terugziet.’ Toen ze dit atelier een aantal jaren geleden overnam, heeft ze er heel wat aan opgeknapt. Nu is het niet alleen haar werkplek, maar ook expositieruimte.
Je stelt je atelier dus open voor publiek?
‘Regelmatig exposeer ik hier mijn eigen werk. In november organiseer ik voor het eerst een tentoonstelling voor een andere kunstenaar. Een goede galerie vinden is niet gemakkelijk. De meeste galeries maken niet waar wat ze beloven. Schrijf dat maar op hoor, want het is de waarheid. Een serieuze galeriehouder heeft een klantenbestand dat aansluit bij het werk van de kunstenaars in zijn stal. In ruil betaalt de kunstenaar commissie bij verkoop. Beide partijen investeren dus. Helaas gaat het op de meeste plekken anders en betalen kunstenaars meer dan ze ervoor terugkrijgen. Zo werkt het in mijn ogen niet.’
Hoe belangrijk vind jij het om exposeren?
‘Heel belangrijk. Het is de beste manier om contact te maken met het publiek en om te verkopen natuurlijk. Ik merk dat dat minder makkelijk gaat op dit moment. Voorheen verkocht ik vaak aan instellingen en gemeenten. Hun kunstcommissies kwamen dan op atelierbezoek en namen vier, vijf werken mee. Het heeft zeker met Covid te maken, daardoor zijn contacten verwaterd. Zoals bijna alle kunstenaars heb ik een bijbaan, altijd gehad. Maar als ik morgen de Postcodeloterij win, zeg ik die meteen op.’
Welk werk zou je graag exposeren?
‘Mijn literature based art projecten, zoals een curator mijn werk mooi omschreef. Het zijn collages gebaseerd op literatuur. Ik heb bijvoorbeeld een serie collages gemaakt bij de roman ‘De tijgerkat’ van Tomasi di Lampedusa en deze in boekvorm uitgegeven. ‘De Tijgerkat’ speelt zich af op het Sicilië van ruim een eeuw geleden toen ingrijpende politieke en maatschappelijke veranderingen het eiland beheersten. Ik heb contact met de familie van de schrijver en misschien kan ik daar in de toekomst exposeren. Volgens hen is mijn serie van 45 werken een beter commentaar op de roman dan menig literatuurcriticus ooit heeft geschreven. Deze collages en die van andere reeksen gaan ooit geëxposeerd worden, maar wanneer, dat maakt mij niet uit. Het gaat erom dat ze goed zijn. Wat dat betreft heb ik veel geduld.’
Hoe kom je van een boek tot een collage?
‘Ik ben een echte lezer. Sommige boeken herlees ik vele malen, zoals ‘De Tijgerkat’. Naar aanleiding van bepaalde zinnen of conclusies ontstaan er beelden in mijn hoofd. Bladerend door verzameld beeldmateriaal stel ik collages samen. Elke collages giet ik in een bepaald stramien, in dit geval de kamer waar het hoofdpersonage het liefste is. Met mijn knipsels visualiseer ik zijn gedachtes. Momenteel werk ik aan een serie collages rondom de gedichtenbundel ‘Engelse verfdoos’ van Pierre Kemp. Het basisstramien is de gevel van het huis van de schrijver in de Turennestraat en natuurlijk zitten er verwijzingen naar kleur, keramiek en jongedames in. Alsof dat wat zich in het hoofd van de schrijver afspeelde via de gevel naar buiten straalt en zichtbaar wordt.’
Marjan Melkert huurt een atelier via SAM aan het Mariabastion. Interview en foto’s: Manon Berns.
